Sun spearfighter,almighty of a desert.
we were thirsty of what we yearned for,before the meaning of thirst
Into stony paths thirsty for an exodus to the sky,into stony lips thirsty for two handfuls of water.
Thorns among the tightened theeth of the stone
The marble bicephalous on the narthex floor
Worn by the soles of years and years.
Hardly opening his eyes in the last byzantine dim light
white bare bones and dusty oleanders,looking at the almighty Sun,the tyrant,
the merciless..........
poem of Yiannis Ritsos for Mystras castle at Mani ,Sparta
music by Locrian ensemble-
Ήλιος κονταρομάχος, παντοκράτορας της ερημιάς.
διψούσαμε όσα διψάσαμε πριν απ' τη γνώση της δίψας
σε πέτρινα μονοπάτια μιαν έξοδο στον ουρανό
σε πέτρινα χείλη δυο φούχτες νερό
νερό.
Αγριοσυκιές δυναστεύοντας τ' αρχαία ερείπια,
τρούλλοι σιωπής με κόκκινα κεραμίδια,
αγκάθια ανάμεσα στα σφιγμένα δόντια της πέτρας.
Ο μαρμάρινος δικέφαλος στο νάρθηκα
φθαρμένος απ' τα πέλματα χρόνων και χρόνων,
μόλις ανοίγοντας τα μάτια του στο τελευταίο βυζαντινό μισόφωτο.
Διψούσαμε. Κ' οι παραπόταμοι του Ευρώτα άσπρα γυμνά χαλίκια
άσπρα γυμνά κόκκαλα, κ' οι πικροδάφνες σκονισμένες
κοιτάζοντας τον παντοκράτορα ήλιο, τον τύραννο, τον αδυσώπητο.(συνέχεια)
ΜΥΣΤΡΑΣ, Ιούνιος 1954 -Γιάννης Ρίτσος-
Λίθοι λαλέοντες και Kέραμοι ηχούντες -Στη σκιά της Περιβλέπτου-Aφιέρωμα στο Μυστρά-
To Vima+Kathimerini-
5 comments:
Και χαρακτηρισμένος από την UNESCO ως τόπος παγκόσμιας κληρονομίας.
Όμορφο θέμα, ποίημα, μουσική. Χάρηκα το άρθρο αυτό... :-)
...από τα νησιά του πάσχα στο ελλήνων πάσχα.
οι πέτρες και τα χρόνια ανθίζουν...
μαζεύουν ήλιο.
Εμένα με γέμισε νοσταλγία. Δεν ξέρω γιατί…
Εύγε!
Ο ύμνος του ΚΚΕ είναι αυτός;; Χρόνια πολλά, Εργοτελίνα!
dodos,abttha, :-)
N.Ago,νοσταλγία εξορίας
:-)
synas
:-)
Στὸν ἐμφύλιο, ἐξορίζεται στὴ Λῆμνο (1948), στὴ Μακρόνησο (1949), στὸν Ἅη Στράτη (1950). Ἀπελευθερώνεται τὸ 1952.
Και αυτό το γραψε το '54
Ο Απόλλωνας σωπαίνει
ο Χριστός σωπαίνει. Ο Ευρώτας κυλάει.
Δεν ακούσαμε τι είπε.
ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ κολλημένοι στον τοίχο,
οι εβδομήντα Μάρτυρες ανηφορίζοντας στην αγγαρεία της Μακρόνησος
μεγάλα δάκρυα βουλιαγμένα στις πέτρες και στα γένεια των αγίων.
Μια ροδιά επιμένει - ανάβει στο καταμεσήμερο τα κόκκινα
λουλούδια της
σαν τους βάλανους κοιμισμένων στρατιωτών. Αγριοσυκιές
τεντώνουν τα συστραμμένα χέρια τους έξω απ' τ' αρχαία παράθυρα - δεν παραδίδονται.
Κι αυτός ο στρατιώτης χώνει το κεφάλι του στη βρύση
φτιάχνοντας ένα κράνος από νερό, αυτός
δεν υπακούει, δεν παραδίδεται, δεν παραιτείται.
+++
Post a Comment