Ανέλπιστα ήρθες Αγάπη μου,και με τη Λάμψη σου
γύμνωσες την Ψυχή μου απ την Φαντασία της````
Τρέμω απο Πάθος````βυθίζεται η καρδιά````
πνίγεται η Ψυχή στο κύμα του Ερωτα````
Σώσε με,σώσε με το ναυαγό````
που φτασε μόνος κοντά
στην ξηρά````````
και στο Λιμάνι σου,μεσα σου Πάρε...))))))))))
Ήλθες εμοί ποθέοντι παρ' ελπίδα...)))))))))))))
την δ' ενί θυμώ
εξεσάλαξας όλην θάμβει φαντασίην
και τρομέω,κραδίη τε βυθώ πελεμίζεται οίστρω ψυχής πνιγομένης κύματι κυπριδίω
αλλ' εμέ τον ναυηγόν επ' ηπείροιο φανέντα σώε,τεών λιμένων ένδοθι δεξαμένη......((((()))))....
55 comments:
Μακηδόνιος ή Μακεδόνιος Υπατος…απ τους καλύτερους βυζαντινούς ποιητές
καταγόταν από Θεσσαλονίκη και εζησε την Εποχή του Ιουστινιανου,γύρω στο 520 μ.Χ.
(43 Επιγράμματα του περιλαμβάνονται
Στην Παλατινή Ανθολογία)
Η Μετάφραση του Ανδρέα Λεντάκη (Εκδοσεις Δωρικός)
Δίχως να ελπίζω,ήρθες Αγάπη μου
Και με το το Θάμπος σου,γύμνωσες την ψυχή μου
Απ’ όλη την Φαντασία της.
Ριγώ,από πάθος τρέμουν τα φυλλοκάρδια μου
Κι η Ψυχή μου πνίγεται στη Θάλασσα του Ερωτα
Σώσε αχ,σώσε με τον ναυαγό που φτασε στη στεριά
Και στο Λιμάνι σου,δέξου με μεσα…
Ανδρέα Λεντάκη Ιδρυμα
Mετάφραση από Κάκτο
Ηρθες ανέλπιστα,σε μένα που σε ποθούσα
Ο θαυμασμός διαδέχτηκε ολες τις φαντασιώσεις της ψυχής μου
Και τρομάζω..η καρδιά μου στα βάθη πολεμά τον πόθο
Καθώς η Ψυχή μου πνίγεται στα κύματα της Κυπριδας
Εμένα που βγήκα ναυαγός στη στεριά
Πάρε με και σώσε με..μεσα στο λιμανάκι σου…
Πελεμίζεται(τρεμει)-Πάλλεται-Παλάμη-Πόλεμος
Η Ζωγραφιά από εδώ όταν έψαχνα για την Νατέλα,για να βρω μια Εικόνα Γεωργιανής Γυναίκας…Οι Καυκάσιες φημίζονται για την Ομορφιά τους..
((Νίκου Καζαντζακη,Αναφορά στον Γκρεκο,Κεφάλαιο «Καύκασος»))
Είχα πριν από λίγες μέρες γνωρίσει τη Γεωργιανή Βαρβάρα Νικολάεβνα,κι απόψε με είχε καλέσει στο κλειστό τούτο περβόλι,γιατί με είδε βαριά στενοχωρεμένο και λυπήθηκε.Ποτέ
μου δεν συναπάντησα πιο όμορφη γυναίκα..όχι όμορφη,κάτι άλλο που δε χωρά σε λόγια
…μάτια πράσινα μαυλιστικά και επικίνδυνα σαν φιδιού,φωνή ανάλαφρα βραχνή,όλο υπόσχεση ,άρνηση και γλύκα.Την κοίταζα και το μυαλό μου θόλωνε,μουγκρητά προανθρώπινα ανέβαιναν από τα νεφρά μου,βαθιές μαύρες σπηλιές ανοίγουνταν μέσα μου κι έβγαιναν
παμπάλαιοι τριχωτοί πρόγονοι και μούγκριζαν,κοιτάζοντας τη Βαρβάρα Νικολάεβνα.
Την κοίταζα κι εγώ και συλλογιούμουν:Ετούτη η στιγμή δε θα ξανάρθει ποτέ!..Ετούτη η Γυναίκα δε θα ξανάρθει ποτέ!..Ετούτη η Γυναίκα δε θα ξαναβρεθεί ποτέ!..Εκατομμύρια χρόνια
Δούλεψαν,αναρίθμητες περιπέτειες,σύμπτωσες,τύχες,μοίρες,για να γεννηθεί ετούτη η γυναίκα
Και τούτος ο άντρας και να σμίξουν σ ένα ακρογιάλι του Καυκάσου,μέσα στο περιβόλι ετούτο
Με τα ανθισμένα αράπικα καλάμια..Θα την αφήσουμε ετούτη,την ώρα να ξεφύγει;..
Η Γυναίκα στράφηκε,μεσόκλεισε τα μάτια
-Νικολάι Μιχαήλοβιτς,μου πε,έρχεσαι να φύγουμε;..Τρόμαξα..ό,τι λαχτάριζα..και δεν τολμούσα
να πω..η γυναίκα το τόλμησε…
-Να φύγουμε!είπα..να πάμε,πού;..
-Μακριά από δώ..βαρέθηκα τον άντρα μου..εδώ πλαντώ,εδώ μαραίνουμαι,λυπούμαι το κορμί μου,Νικολάι Μιχαήλοβιτς,λυπούμαι το,έλα να φύγουμε..
Αρπάχτηκα σφιχτά από την καρέκλα,οπου καθόμουν,φοβήθηκα μην τιναχτώ απάνω και την
Αρπάξω από τη μέση…ένα καϊκι είχε αράξει μπροστά μας,να μπούμε στο καϊκι και να φύγουμε…
Πολέμησα να φέρω αντίσταση.
-Και το χρέος Βαρβάρα Νικολάεβνα,οι χιλιάδες ψυχές που από μένα περιμένουν σωτηρία;..
Η Γυναίκα έδωκε μια,έλυσε τη μεταξωτή κορδέλα από το κεφάλι της,χύθηκαν τα γαλάζια μαλλιά της στις πλάτες.Σούφρωσε πεισματικά τα χείλια.
-Το χρέος!έκαμε σαρκαστικά.Ενα!μάθε το από μένα,ένα είναι το χρέος:να μην αφήνεις την ευτυχία να σου φεύγει..να την αρπάζεις απ τα μαλλιά.Αρπαξε με απ τα μαλλιά,Νικολάι
Μιχαήλοβιτς,κανένας δεν μας βλέπει…
Κοίταζα τη θάλασσα ..μέσα μου πάλευαν όλοι οι δαιμόνοι..κανένας άγγελος..Μπροστά μου
Στέκονταν η Μοίρα..και περίμενε..Πέρασε κάμποση ώρα..κι άξαφνα η γυναίκα,κατάχλωμη
Πετάχτηκε πάνω…
-Πάει πια!..έκαμε ..δε δεχτηκες ευτύς…δε με άρπαξες απ τα μαλλιά..ζύγιασες τις ζημιές
και τα κέρδη..πάει πια!..Και να δεχτείς τώρα..εγώ δε δέχουμαι..Στην υγειά σου, Νικολάι Μιχαήλοβιτς,μπράβο είσαι τίμιος άνθρωπάκος,αυτό που λένε στύλος της κοινωνίας,με γειά σου και χαρά σου!..
Είπε κι άδειασε το ποτηράκι της,το στυφό αρμένικο κρασί..
Υστερα από χιλιάδες χρόνια,μες στ άχαρα γεράματα..σφαλνώ τα μάτια,ξαναφυτρώνουν οι αράπικες καλαμιές,χτυπάει η Μαύρη Θάλασσα τα μελίγγια μου,έρχεται η Βαρβάρα Νικολάεβνα και κάθεται αντίκρα μου,όχι πια στην καρέκλα,παρά διπλοπόδι απάνω στα άσπρα χαλίκια……..τ η ν κ ο ι τ ά ζ ω...τ η ν κ ο ι τ ά ζ ω………και συλλογιέμαι:..έκαμα καλά
να μην αρπάξω τη θεία στιγμή από τα μαλλιά;;..Αναστενάζω και λέω:…δεν μετανοιώνω……..
..................................
...................................
Che fece...il grand rifiuto
........................................
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)
Και στο Λιμανι σου μεσα σου πάρε..
Λιμανι..μια εναλλακτικη λεξη..
για το γυναικείο απόκρυφο..
Είχαν περισσότερη Φαντασία
απο μας οι αρχαίοι..
Μια χαρα λεξη ειναι...
εχει και μ και ν...
και λί..
Ενα ποίημα ταυτόχρονα
Ρομαντικό και Σεξουαλικό...
Υπέροχο το ποίημα. Υπέροχη η γλώσσα!
Εργοτελίνα είσαι πηγή και χείμαρος ταυτόχρονα.
Καλημέρα,
Σήμερα πάω διακοπές στην Κέρκυρα, οδικώς. Θα λείψω από την μπλογκοπαρέα μια εβδομάδα.
Καλή αντάμωση.
Θα μου λείψετε όλοι.
Τι ωραίο ποίημα! Εύγε, εργοτελίνα, που ανασύρεις τους μικρούς θησαυρούς και μας τους αποκαλύπτεις...
Η μετάφραση του Κάκτου ίσως πιό κοντά στο αρχικό, αλλά πιό μακριά από την ποίηση- μεγάλη συζήτηση αυτή και ατέρμων, μάλλον...
Το "λιμάνι" μου θυμίζει και άλλον στίχο, αλλά δεν μπορώ να τον προσδιορίσω αυτή την στιγμή, μπορεί απόψε να προλάβω να ψάξω.
Στο μεταξύ, ρίξε, αν θες μια ματιά στο "Όνειρο" του κόντε, κυρίως δυό-τρεις τελευταίες στροφές, τί ζητούσε κι αυτός ο καημένος;!!!
Συγγνώμη, δεν προλαβαίνω να στο βρώ τώρα...
Πολύ όμορφο. Να συμπεράνω από τη φωτό του πόστ οτι αύριο θα αλλάξεις φωτο στο profile σου; :p
Γραψε μας και ποιανού ζωγράφου είναι γιατί μας αρέσει. Θέλω να την κα΄νω tatoo στην πανοπλία μου...
Dion.M. Ευχαριστώ και καλα
να περάσεις..κολυμπώντας
για Κερκυρα...(make your
water-blog!..)
Πάνοπλε...λες να αλλάξω;..θα το σκεφτώ..αν νικησουν οι Ιταλοί..
@το Γουγλ με εβγαλε εδω,σε ενα φωτογραφο(Ολεγκ Πετρόφ),e-συλλέκτη εργων τεχνης,έψαξα το εργο μεσα,άλλα δεν το βρηκα
Dodos
Άκου ένα~~~ όνειρο, ψυχή μου,
Και της ομορφιάς θεά
Μου εφαινότουν οπώς ήμουν
Μετ’ εσένα μία νυχτιά.
Σ ένα ωραίο περιβολάκι
Περπατούσαμε μαζί,
Όλα ελάμπανε τ’ αστέρια,
Και τα κοίταζες εσύ.
Εγώ τσώλεα πέστε, αστέρια,
Είν' κανέν' από τ' εσάς,
Που να λάμπη από κει απάνου
Σαν τα μάτια της κυράς;
Πέστε αν είδετε ποτέ σας
Σ άλλη, τέτοια ωραία μαλλιά,
Τέτοιο χέρι, τέτοιο πόδι,
Τέτοια αγγελική θωριά;
Τέτοιο σώμα ωραίον οπ' όποιος
Το κοιτάζει ευθύς ρωτά
Αν ειν' άγγελος εκείνος,
πως δεν έχει και φτερά;
Κάθε φίλημα, ψυχή μου,
Όπου μώδινες γλυκά,
Εξεφύτρωνε άλλο ρόδο
Από την τριανταφυλλιά.
Όλη νύχτα εξεφυτρώσαν,
Ως οπού λάμψεν η αυγή,
Που μας ηύρε και τους δυο μας
Με την όψη μας χλωμή.
Τούτο είν' τ' όνειρο, ψυχή μου
Τώρα στέκεται εις εσέ,
Να το κάμης ν' αληθέψη,
Και να θυμηθείς για με.
ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΙΚΟΣ,
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
( Ερμηνευτής:ΨΑΡΙΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ Συνθέτης:ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ ΜΑΝΟΣ Στιχουργός:ΣΟΛΩΜΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ)
Για άραγμα σε λιμάνια
υπαρχει το λαϊκο-νησιωτικο...
Στο λιμανάκι της καρδιάς σου
θα ’ρθω να μπω
θα ’ρθω να μπω στην αγκαλιά σου.
Στο λιμανάκι της καρδιάς σου
θα ρίξω ά-,
θα ρίξω άγκυρα κοντά σου.
Με κούρασαν τα πέλαγα
και θέλω πια να δέσω,
για σένανε στη θάλασσα
και στον γκρεμό να πέσω.
Με κούρασαν τα πέλαγα
και θέλω πια ν’ αράξω,
στην πρύμνη και στην πλώρη μου
το "σ’ αγαπώ" να γράψω.
Στο λιμανάκι της καρδιάς σου.
Στο λιμανάκι της καρδιάς σου
θα ’ρθω να κλέ-,
θα’ ρθω να κλέψω τα φιλιά σου.
Στο λιμανάκι της καρδιάς σου
απόψε κά-,
απόψε κάνε με δικιά σου.
Στίχοι-Μουσική: Γιάννης Καραλής
Ερμηνεύτρια: Λίτσα Γιαγκούση
Αν σκεφτούμε όμως οτι Μακηδόνιος Υπατος,ο δημιουργός του εν λογω επιγράμματος εζησε στο Βυζαντιο,γυρω στο 520 μ.Χ.
εμενα μου ερχονται και.......
αυτοί οι συνειρμοί με την.......
Μαντόνα,Παναγιά.......
της Γεωργιανής Ομορφιάς...
που τίναξε ονειρα και λινκ...
απο τα βαθη της ψυχής..
με την Θερμή "Καλλοσύνη" της.....
Ποιά άραγε Γυνή.. να ήταν αφορμη..
.. να γίνει αυτός ο Εξωτικός
Ερωτικός Πίνακας...........
των Ζεστών Καλοκαιρινών Αισθήσεων...
που Ναυαγοί του Ιντερνετ
...........
εδω απολαμβανουν.............
Χαίρε, ότι Λιμένα των Ψυχών ετοιμάζεις...
..Λιμήν των του βίου πλωτήρων...
(πλωτήρ=ναύτης)
Λιμήν ημίν γενού θαλαττεύουσι
(τοις θαλαττεύουσι,σε εμας
που μας δερνει το κυμα)
Λιμήν χειμαζομένων
Λιμήν και προστασία
Σύ με κυβέρνησον, προς τον λιμένα σου...των αγαθών η αιτία..
Απο Χαιρετιμούς και την Παρακληση...
Που πας ορέ πατρίδα και τα ξετρυπώνεις όλα τούτα;
Σε χαίρομαι :)
Υπέροχο... όπως και (σχεδόν) τα πάντα από την "Παλατινή Ανθολογία"...
Για κάποιο λόγο διαβάζοντας και το αρχικό κείμενο και τα σχόλια σου, θυμήθηκα πόσο λάτρεψα στη ζωή μου δυο ανθρώπους που ήταν "επαγγελματίες ναυαγοί" και εκτιμούσαν όσο λίγοι "τα λιμάνια"... Τον Ανδρέα Λεντάκη και τον Κωστή Μοσκώφ... Τους λάτρεψα διότι αμφότεροι ήταν βγαλμένοι από τη "Χαμένη Άνοιξη" του Τσίρκα και μάλλον την κέρδισαν εκείνη την άνοιξη στη σύντομη ζωή τους...
Κι αν κάτι με ελκύει στο Βυζάντιο (το αληθινό όχι το... σχολικό) είναι αυτή η ελευθέρια -μεταξύ πανηδονισμού και παρακμής - αίσθηση πολυπολιτισμικότητας που (κατά περιόδους) είχε... Αυτή ακριβώς που περιγράφει ο Καβάφης...
Γεια χαρά...
Το ένα φέρνει τ' άλλο..ντόμινο...
και τον
βυζαντινό ναυαγό Ελύτη,Οδυσσέα
ΧΑΙΡΕ η Καιομένη και χαίρε η Χλωρή
Χαίρε η Αμεταμέλητη με το πρωραίο σπαθί
Χαίρε η που πατείς και τα σημάδια σβήνονται
Χαίρε η που ξυπνάς και τα θαύματα γίνονται
Χαίρε του Παραδείσου των βυθών η Αγρία
Χαίρε της ερημιάς των νησιών η Αγία
Χαίρε η Ονειροτόκος χαίρε η Πελαγινή Χαίρε η Αγκυροφόρος και η Πενταστέρινη
Χαίρε με τα λυτά μαλλιά η χρυσίζοντας τον άνεμο
Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα
Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των Κήπων
Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου
Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή
Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το μακρινο τραγουδι
ο μυχός της Ελενης με το κυματακι
Να και άλλος ενας ερωτικός ευφημισμός...που μού ρθε
σε κάποιο λιμάνι,κόλπο και μυχό... αναπαύεται η Μύχια Μοιχαλίδα....
άντρες την κυκλώνουν να ελλιμενιστούν..
μα έχει κύμα απόψε..δε θα μπορούν
να μπούν.....
:)
κυματάκι(εφηβαίον)
Έλεγε, λοιπόν, ο εν λόγω ναυαγός:
«Εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο τρόπος που αγγίζονται δύο σώματα δεν άλλαξε. Μήτε οδήγησε σε καμιά σύγκρουση, όπως οι εικοσάδες των ιδεολογιών που αιματοκύλισαν τις κοινωνίες μας και μας άφησαν με αδειανά χέρια».
Κι αναρωτιόμουν εγώ πριν λίγους μήνες:
Πόσα τρισεκατομμύρια
φωτoνίων εκπέμπονται
από το βλέμμα μιας
ερωτετευμένης
γυναίκας;
Πόσα τρισεκατομμύρια
σκοτωνίων διαχέονται
από τη ματιά ενός
βλαψίφρωνος
στρατηγού;
Αλλά λίγο μετά συνηδειτοποίησα ότι ποιητής δεν είμαι, οπότε έγραψα τα εξής απευθυνόμενος στον Arthur Koestler:
Διαμέτρησα το
Άπειρο
Ανεπαρκές και λίγο το
βρήκα
Καταρίθμησα το
Μηδέν
Υπέρμετρο κι αβάσταχτο το
νιώθω
...
Αχ, έρωτα, έρωτα...
Πολύ ωραίο, πολύ αληθινό.
synas καλως όρισες
Δημήτρη
Ευχαριστώ για την επίσκεψη
Κοινωνιολόγος με ψυχολογικες
"παρεκκλίσεις" προς την ποίηση...
της Υπαρξιακής Φυσικής
Εχεις κανει πολυ καλη δουλεια στο blog σου με την Κατηγοριοποίηση,αναρωτιεμαι αν ειναι η λυση που ψαχνουμε οσοι ειμαστε εκτός word press
Τι κρίμα που δεν πια επιγράμματα γράφονται! Είναι η γλώσσα και η πυκνότητα και η του λόγου ροή.
Υγίαινε!
Και το «µανουάλι» έχει και «µ» και «ν» και «λι»...
Σοßαρά τώρα: πολύ όµορφο!
Εργοτελίνα μου το μπλογκ σου (όταν δεν μιλάς για ποδόσφαιρο)είναι απάνεμο λιμάνι. Ξεχνιέμαι και παρασύρομαι στο διάβασμα. Κάνεις έργο! Ξανά σ΄ευχαριστώ!Σήμερα μου γλύκανες την ψυχή!
"...So let me slide into your tender sunken sea..."
από το Υοu make me real τών Doors,
courtesy of http://mili-zee.blogspot.com/
Hey there, it's me (see above). dodos told me about the poem and it reminded me of the Doors lyric. The Doors rule. Unchallenged. ;-)*joking*. But I really like them. You can see my blog if you want
Πρώτη μου επίσκεψη εδώ...
Μένω ευχάριστα έκπληκτος με την τόσο καλή δουλειά που έχει γίνει εδώ...
Να είσαι καλά Εργοτελίνα :)
I really want you, really do
Really need you, baby, God knows I do
cause Im not real enough without you
Oh, what can I do.
You make me real, you make me feel
Like lovers feel.
You make me throw away mistaken misery
Make me feel love
Make me free.
I really want you
Really do
Really need you, baby
Really do
cause Im not real enough without you
What can I do.
You make me real
Only you, baby
Have that appeal.
So let me slide into your tender sunken sea
Make me feel love
Make me free.
You make me real, all right
You make me feel
Like lovers feel.
You make me throw away mistaken misery
You make me feel love
You make me free.
Make me free
You make me real.
Listen in
Σας ευχαριστώ όλους
Thank you,Mili for the Doors music..
Nice Photo!
"Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι'αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ'αγάπησες γεννήθηκα.
...
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ'αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ΄έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ'αγάπησες."
Μαρία Πολυδούρη
Τις καλύτερες ευχές μου,από την Πάτρα ;-) για τη συνέχιση της τόσο υπέροχης δουλειάς σου!!!
Παρθένος ἀργυρόπεζος ἐλούετο͵ χρύσεα μαζῶν
χρωτὶ γαλακτοπαγεῖ μῆλα διαινομένη·
πυγαὶ δ΄ ἀλλήλαις περιηγέες εἱλίσσοντο͵
ὕδατος ὑγροτέρῳ χρωτὶ σαλευόμεναι·
τὸν δ΄ ὑπεροιδαίνοντα κατέσκεπε πεπταμένη χεὶρ
οὐχ ὅλον Εὐρώταν͵ ἀλλ΄ ὅσον ἠδύνατο.
Εἰς παρθένον λουομένην
Λουζόταν η κόρη με τους λευκούς μηρούς κι έπεφτε το νερό
στα χρυσά μήλα του στήθους της που σάλευαν
στο γαλατένιο σώμα.
Πίσω οι γλουτοί της τρίβονταν ο ένας με τον άλλον
καθώς μετακινιόταν, κι ήταν πιο υγροί κι απ' το νερό.
Και τον Ευρώτα της, μπροστά, που φούσκωνε, δειλό
το χέρι σκέπαζε κι όχι όλο, όσον μπορούσε.
Μετάφραση Α. Λεντάκη
Και ο Ευρώτας Εργοτελίνα (Ε(υ)ρωτας)- Έρωτας Ποταμός, που φουσκώνει και ξεχειλίζει... Οι αρχαίοι όντως είχαν φαντασία!
Ξέχασα να σου πω, ήμουν έτοιμος να το ανεβάσω στο μπλογκ μου σαν μια θερινή εικόνα δροσιάς, αλλά νομίζω εδώ ταιριάζει καλύτερα...
...φαίνεται μοι κήνος ίσος θέοισιν...
" ίδιος θεός μου φαίνεται αυτός απέναντί σου,
που σε προσέχει όταν εσύ γλυκά του ψιθυρίζεις
κι όταν γελάσεις τρυφερά, μα εμένα
η καρδιά μου
σκίζεται μεσ στα στήθια μου: και μόλις σ'αντικρύζω
πως χάνω τότε τη φωνή και σβήνει και δεν βγαίνει,
κι η γλώσσα μου τσακίζεται, και το κορμί μου αμέσως
σιγοπερνάει μια φωτιά, τα μάτια μου
θαμπώνουν,
βουίζουνε τ'αυτάκια μου, ιδρώνω και τρεμούλα
με πιάνει τότε ολόκληρη, πιο πράσινη απ'το χόρτο
γίνομαι, κι απ' το θάνατο λίγο μοιάζω ν'απέχω
μα σ' όλα πρέπει να τολμώ έτσι φτωχιά που είμαι "
ΣΑΠΦΩ
(Σωτήρης Κακίσης, εκδ. Νεφέλη)
Καλως ορίσατε...
Ευρώτας-ου
1.ο γνωστος Ποταμος...
2.Εδω ο Ρουφίνος,ο ποιητης του
συγκεκριμένου επιγράμματος
κανει λογοπαιγνιο
...και υπονοεί το..
..ευρύ,φουσκωμένο
γυναικειο "λιμάνι"...
Υπαρχει και η λεξη Ευρώς-ῶτος
μούχλα,υγρασία,φθορά..........
(ευρωτιάω-ῶ)
Tην Νυκτα που νυκτιπολείς
Φίλε Κυπραίε Νυκτιπόλε
να προσέχεις.....
...Ευρώς Ψυχής ...ο "Ευρώτας"
ο σπλαχνικός
.....:)))))((((()))))..
Λιόδεντρον μου αβαταρισμένον
............................
πιο πράσινη απ'το χόρτο
γίνεται, κι απ' το θάνατο λίγο μοιάζει ν'απέχει.............
γι αυτό τολμά και προσεύχεται........
"Ομορφόθρονη αθάνατη Αφροδίτη,
κόρη του Δία, σου δέομαι, δολοπλέχτρα,
με πίκρες και καημούς μη, Δέσποινα,
παιδεύεις την ψυχή μου`
μα έλα μου, αν και κάποτε, από πέρα
μακριά, το κάλεσμά μου όμοι' αγροικώντας,
ήρθες, το πατρικό παλάτι αφήνοντας
και το χρυσό σου αμάξι
ζεύοντας` κι όμορφα στρουθιά πετώντας
γοργά στη γη σε φέρανε τη μαύρη
παν' απ' τον ουρανό με φτεροκόπημα
πυκνό μεσ' στον αιθέρα`
κι ως έφτασαν ταχιά, χαμογελώντας
με την αθάνατη όψη, ω μακαρία,
με ρώτησες σαν τι και πάλι νάπαθα,
τι σε καλώ κοντά μου,
τι λαχταρά η ψυχή μου η φρενιασμένη
τόσο πολύ να γίνει: - "Ποιά και πάλι
θες η Πειθώ να φέρει στην αγάπη σου;
Σαπφώ, ποια σ' αδικάει;
Γιατί αν φεύγει, γοργά από πίσω θάρθει,
κι αν δεν παίρνει σου δώρα, θα σου φέρει`
τώρ' αν δε σ' αγαπάει, θα σ' αγαπήσει
και δίχως να το θέλει".
Ω, έλα μου και τώρα, κι' απ' τις μαύρες
τις έγνοιες λύσε με, κι ό,τι ν' αληθέψει
ποθεί η ψυχή μου τέλεσ' το κι ατή σου
συ γίνε ο βοηθός μου."
Παναγή Λεκατσά «Σαπφούς άπαντα», εκδόσεις Πάπυρος
Kαι μπορεί στην Blade
και στον Andy,να αρεσει το Υοu make me real τών Doors..ας ακουσουμε ετσι για αντιρρόπηση ενα ερωτικο ταξίδι με το
>Ονειρο απο το Μεγαλο Ερωτικο και ενα καλοκαιρινο
αεράκι με το λιμανακι της καρδιάς
..Δυο Κύπριοι..για την Κυπριδα.......
..μου ρθε στο μυαλό και
...Μια άλλη Μεταναστρια και Παριζιάνα Αφροδίτη.........
που τραγουδα και αυτη για λιμανια......~~~~~~~~~~~~~~~~
H
Ishtar γεννήθηκε στο Ισραήλ από μητέρα Αιγύπτια και πατέρα Μαροκινό. Το όνομά της προήλθε από την Θεότητα του Έρωτα(Αστάρτη,Ιστάρ) και τη γονιμότητα της Μεσανατολικής Μυθολογίας........
τραγουδα λοιπόν το.....~~~~~~~~
Je veux me plonger dans ton corps étranger
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
http://www.alabina.info/index.php
Aν εχω κανει λαθη στη μεταφραση
στα αγγλικα και τα ελληνικα
πειτε μου...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Je veux me plonger dans ton corps étranger
Traverser la plage vers l'autre côté
Ce point dans la marge qui nous attirait
Trouver les mots dans nos désirs
Ceux qu'on osait plus dire
Je veux me plonger
Dans ton corps étranger
Je veux me noyer
Dans ta mer intèrieure
Je veux me plonger
Dans ton corps étranger
Je veux respirer
Aux marées de ton coeur
Se guider au phare d'une île inconnu
Un nouveau départ qu'on esperait plus
Dans les routes larges de nos envies
Aucun sens interdit
Refrain
Je veux me glisser dans tes brumes
Porter mes lèvres à ton écume
Me fondre au creux de toi
Et t'aimer ,t'aimer
Refrain
Aux embruns de tes larmes
Aux grands fonds de ton âme
I want to plunge in your foreign body to pass over the beach towards the other side This point in the margin which attracted us to find the words in our desires Those that one dared more to say I want to plunge myself In your foreign body I want to drown in your internal sea I want to plunge myself In your foreign body I want to breathe with the tides of your heart ..to guide myself ..by the headlight of an unknown island …a new departure which one hopes more In the broad roads of our desires ….with no prohibited direction ……I want to slip into your fogs …to get my lips in your scum… to base myself into the hollow of you …And to love you, to love you …With the rain-sea-spray of your tears ….At deep seas of your heart ….In your foreign body
Θέλω να βουτήξω μεσα στο ξένο σου σώμα
Να περάσω την παραλία,απέναντι στην άλλη ακτή
Είναι το σημείο στο περιθώριο,που μας τράβηξε
Να βρώ τις λέξεις μεσα στις επιθυμίες μας
Αυτές με τις οποίες ενας θα τολμούσε να πει περισσότερα
Θέλω να βουτήξω μεσα στο ξένο σου σώμα
Θέλω να πνιγώ μεσα στη δική σου θαλασσα
Θέλω να αναπνεύσω με τις παλίρροιες της καρδιάς σου
Να ξεναγηθώ σε ένα φάρο ενός άγνωστου νησιού
Μια νέα αναχώρηση με την ελπίδα να βρεθούμε
Χωρίς απαγορεύσεις… στων επιθυμιών μας τους δρόμους
Θέλω να γλιστρίσω μεσα στην ομίχλη σου
Να μεταφέρω τα χείλη μου στον αφρό σου
Να βυθιστώ στη δικιά σου κοιλότητα
Και να σ αγαπήσω,να σ αγαπήσω
Με τη θαλασσινή βροχή των δακρύων σου
Στα βάθη της καρδιάς σου
Μέσα στο ξένο σου σώμα
((((((...ΕCOUTEZ~~~~ LE CORPS ETRANGER...)))))))
Εργοτελίνα,
αγαπώ σε.
Ο nyktipolos νομίζω πως δεν είναι Κύπριος. Ζει στην Κύπρο.
«Νεφέλης αρ’ άλλως είχομεν πόνους πέρι;» άρα όλα είναι μια πλάνη
και αυτό είναι που αξίζει πάνω από όλα μέσα σε όλα…
Morrison ε?
κάποτε πίστευα ότι ήμουνα η μετεμψύχωση του
καλώς σε βρήκα κι ας άργησα
καλώς με βρήκες
Εδώ θα είμαστε…στο δάσος του blogspt
θα ξαναπεράσω
μου αρέσεις
Σ'ευχαριστώ πολύ ! :)))
Αφήνω τον οβολό μου . Είναι της Καίτης Δρόσου .
Φύλλα φωτιάς (απόσπασμα)
Απρίλη μου ,
Τώρα σε λέω
Ζωή μου .
Κι’έγινες τώρα
Το γαλανό μου απομεσήμερο ,
Καφτό κοχύλι
Στην παραλία της Αίγινας
Κι’είναι μαζί σου το ταξίδι
Μαζί σου και το καλοκαίρι
Μαζί σου κι’ένα πράσινο παράθυρο
Καταντίκρυ στο φως .
Είτανε τ’όνομα σου
Που παιρνα για προσκέφαλο τις νύχτες .
Ενας ασταμάτητος άνεμος.
Βραδιές με νερά που λιμνάζανε ,
Βραδιές χωρίς ζέστα .
Τ’όνομα σου προσκέφαλο
Κι’ένας άνεμος .
Και κοιμίζω γλυκά με τραγούδια
Το παιδί που δεν ήρθε στον κόσμο
Με το στήθος γεμάτο
Από πόνο και γάλα .
Τ’όνομα σου προσκέφαλο
Κι’ένας άνεμος .
Ναταν απόψε μιά βραδιά
Σαν τότε που ξαγρύπναγε μαζί μας το φεγγάρι ,
Ν’αγγίξω το γυμνό σου στήθος
Ν’αγγίξω τα γυμνά σου γόνατα .
Σου το φωνάζουν τ’ανοιχτά παράθυρα
Και τα ιδρωμένα μου λαγήνια
Σ’αποζητάω .
Κι’όταν ο ήλιος φέγγει μεσούρανα
Κάθε που βγαίνουνε τ’αστέρια
Σου το φωνάζουν στ’ανοιχτά παράθυρα
Και τα ιδρωμένα μου λαγήνια
Σ’αποζητάω .
Ελα . Δεν κλαίω
Τραγουδάω .
Μαμούνι!!! Μαμούνι!!!
χεχεχεχεχεχε!!!
BDB...εχει και ..μ και ν..
Hliodendron να το προσεχετε..τοτε
το νυκτιπόλο καλαμαρακι...
CandyBlye..Kαλως όρισες
Ομορφη Ουγγαρεζα..........
Εllinida..
Τί θα τα κανουμε.. τόσα ποίηματα;;
EΡΩΤΟΔΗΜΟΥ ...ΑΣΜΑ 1963.....
I
Γεννήθηκες στα ενδότερα της Μείζονος Αραβίας,
εκεί στις οάσεις του Ουάντι Χάλφα, του Μπιρ-ελ-Ομπεΐντ,
από μητέρα Τσερκέζα.
Μεγάλωσες στο θερμοκήπιο ενός χαρεμιού,
μ’ αυτό το χλωμότατο δέρμα, το διάφανο,
που αντιμάχεται την κατάμαυρη κόμη.
Κάτι παρωχημένο, κάτι αφάνταστα θηλυκό,
στο λίκνισμα, στο ανάβλεμμα στην φωνή.
Κάτι σχεδόν ψεύτικο:
υστερία, νωχέλεια, κάματος.
Στιβάδες, στιβάδες η ύπαρξή σου είναι χτισμένη,
γύρω από το μυστικό ενός ζεστού, υγρού κόλπου.
II
Τι γυρεύει μία ιέρεια, ανάμεσα στους φακέλους;
Σεχραζάτ, Ζουλέικα, Ίσις, Σίτα,
Ράντα, μυρωμένη ερωμένη του Κρίσνα,
Σουλαμίτις, Ιστάρ, γαζέλα του Χαφίζ,
ρόδο του Σααδή…
Κάθεσαι σε ένα γραφείο και δεν ξέρεις ποια είσαι.
ΙΙΙ
Με μακριά χλωμά δάχτυλα, με σκληρά νύχια
χαράζεις, χαράζεις, χαράζεις…
Κι εγώ χαίρομαι το άλγος.
Χάραζε, λέω, χάραζε,
Ξέρω τι ψάχνεις, ραβδοσκόπε.
Βαθιά, πιο πέρα από την καρδιά, μαυρίζει το αίμα,
λιμνάζει το αίμα, ανέγγιχτο, ανεκπλήρωτο.
Α, με τι μίσος, τι τρυφερότητα, τι ηδονή και τι οδύνη,
θα σκοτώσω τον πόθο μου μέσα σου
σε λίγο.
IV
Να επιστρέψω
σε κείνο το ζεστό, υγρό βαθύ,
που χωνεύει,
που χτυπάει βουβά,
που σφύζει,
περιβάλλει,
τήκει,
ζωογονεί,
σκοτώνει.
Σκοτώνει.
V
Μικρή κόμη της ήβης, σγουρή, συρματένια.
Ρόδινη σχισμή, δροσερή, υγρομέτωπη,
«οία ροδών πολλώ σχιζομένος ζεφύρω».
Στόμα σιωπηλό του έρωτα.
Αόρατε, ανήλιε βυθέ του κόλπου
με τον ενάλιο πλούτο της ηδονής.
Όρος σεβαστό της Αφροδίτης.
Μικρό ιερό της μέθεξης.
Ιερό του Απόλυτου,
ακόμα και γι αυτούς που δεν γνωρίζουν.
VI
Εσύ γυναίκα, κι όταν δεν δίνεσαι, δίνεις.
Ένα εγώ στον άντρα που περνά, στα πράγματα
όνομα, στους εφήβους
ένα σφίξιμο υπογάστριο, ανατρίχιασμα κρυφό
στα κορίτσια, στους γέρους πίκρα, στις γυναίκες
ζήλια.
Ζωή.
VII
Απ’ όλες τις αισθήσεις η όσφρηση
βασανίζει σκληρότερα.
Απέραντες εκτάσεις έχει η όραση – και η ακοή
έναν κόσμο από ήχους.
Μα την ευωδιά του κορμιού σου, το άρωμα των μαλλιών σου, την ζεστή οσμή, την μυρωδιά της μυρωδιάς σου…
Είναι φτωχή αίσθηση η όσφρηση.
Τι να της δώσουμε τώρα που λείπεις;
Eρωτοδήμου...Ασμα 1963.....
Μπράβο σου που ανέσυρες τέτοια λογοτεχνικά διαμάντια από... τη λήθη.
Και δεύτερο μπράβο που μνημόνευσες τον Α.Λεντάκη...
Όσο για τα επιγράμματα,τι να πω...δύσκολο είδος ποίησης.
Μ' έκανες να σκέφτομαι σοβαρά αν πρέπει να ανεβάσω στο μπλογκ μου μια ανάλογη δική μου προσπάθεια.
Κάποτε μάλιστα,μιμούμενος-αδέξια,μάλλον-τους προγόνους μας ,είχα φτάσει να σκαρώσω μέχρι και καρκινικά ποιήματα(που ο κάθε στίχος τους διαβάζεται και από το τέλος προς την αρχή ίδιος...).Είχα ρίξει κάτι ξενύχτια με δαύτα...άλλο πράγμα!
Τέτοιο θράσος....
Εργοτελίνα,
έχει δίκιο η Ηλιόδεντρον, καλαμαράκι είμαι και διαβιώ εις την Κύπρον... αλλά το χάρηκα που με βάφτισες Κυπραίο (αρέσκει μου πολλά... αν το λέω καλά, ας με διορθώσει η Ηλιόδεντρο αν κάνω λάθος). Καλά τα λες για τον Ρουφίνο και τον Ευρώτα τον φουσκωμένο και (κατ' εμε) ξέχειλο ποταμό της νεαρής παρθένου που ποιος δεν πόθησε να δροσιστεί στα δροσερά νερά του!
Την καλημέρα μου και καλή εβδομάδα
Εργοτελίνααα!!
Η απάντηση στο ερώτημα σου, στου Νυκτίπολου (κάτι για ζέστη δε ρωτούσες;...)
Εγώ δεν μπαίνω ..ντρέπομαι.
Ηλιόδεντρον ντρέπεσαι; Ντροπή σου!!!
Το ξέρω nyktipolos..το ξέρω.
Τι έγινε τσιφτετελίνα; Βλέπω με κουτσομπολεύεις πίσω από την πλάτη μου σε κάτι χαμπουργκεράδικα. Το κάνεις και αλλού αυτά για μήπως...
Comment allez-vous ?
.. mon petit robinet?....
Σε διαφημίζω θες να πεις.....
Ετοιμαζω κατι για τον Κεφαλά τον Ζινταν....
Εσυ περνα για ενα πατσα...
κατα τα μεσανυχτα......
εργοτελάρα σε παρακλώ μη γράφεις τιποτα για το ζινταν - στεναχωριεμαι πολύ
γραψε μετα απο αρκετο καιρο οταν θα εχω ξεπεράσει το σοκ
΄δε μπορώ ουτε να το σκέφτομαι
kyriaz
Do it!..Θαρσείτε..ανδρες και
γυναικες του Ιντερνετ...
Cyprus..
τη νυκτα φυσα..
η ζεστη..υποφερεται..
γι αυτό νυκτιπολεί...
Αβεσσαλώμ
said:(07 μμ, Ιούλιος 08, 2006)
(the deleted)
Σε θαυμάζω ειλικρινά! Θα μπορούσα να σε είχα ερωτευθεί
(Παρακολουθώ το μπλογκ σου και σε θαυμάζω, αλλά έχεις τόσους πολλούς επισκέπτες και δεν αντέχω την πολυκοσμία γενικώς. Τόλμησα προχθές να προσθέσω κάποιο σχόλιο, αλλά το έσβησα πριν το αντιληφθείς.......(Έτσι μου φαίνεται !))
To ειχα αντιληφθεί και συγγνωμη που δεν σου απαντησα αμεσως...
Ευχαριστώ πολυ για τα καλα σου λογια...Καλές Διακοπές...
Post a Comment