Eνα παιδί μετράει ..Kάστρα...

Ένα παιδί μετράει ...Κάστρα..

Παραιτημένο απ’ τους γονείς...

Παραιτημένο απ’ το σχολείο...
τη γειτονιά και την καλή κοινωνία...

Διωγμένο απ’ τους συμμαθητές, αποκλεισμένο απ’ το παιχνίδι...

Χάδι, δεν γνώρισε ποτέ…Πικρό το χαμόγελο του...

Ένα παιδί...και γύρω του κτισμένα κάστρα...

Ένα αγρίμι ...που μάχεται μόνο του, ανυπεράσπιστο απέναντι σ’ όλους εμάς τους ''σπουδαίους αστούς'' που αφ’ υψηλού κοιτάζοντας το, το έχουμε εγκλωβίσει...

Η κοινωνική και ψυχολογική του επιβίωση είναι δική του υπόθεση. Σιγά μην έχουμε εμείς την ευθύνη...

Δήθεν τρομοκρατούμαστε τώρα. Κι ας είχαμε στήσει όλοι μας, από ένα κάστρο απέναντι του, φοβούμενοι ότι θα μας μολύνει αν πλησιάσει την ''αυλή'' μας. Ότι θα μας τσαλακώσει την ψεύτικη εικόνα του καθωσπρεπισμού μας.

Το γεμίσαμε φοβικά σύνδρομα απ τα πρώτα του βήματα, το προικίσαμε με το στίγμα του Ξένου...
Το μετατρέψαμε σ’ ένα δαιμονισμένο άγγελο που αντί να χαμογελά ψάχνει για διέξοδα σε μια αδιέξοδη κολυμπήθρα με δικά μας λασπόνερα...

…Για την ψυχολογική του επιβίωση, το παιδί θα φτάσει τριάντα, σαράντα, πενήντα , κι ακόμα θα παλεύει για να ξεχάσει...
..Νοιώθω ενοχές και μόνο που σκέφτομαι να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι σε μεγαλούπολη του εξωτερικού για να γευτώ την χλιδή και την καλοπέραση...Ενοχές απέναντι στα παιδιά,απέναντι στα χιλιάδες περιθωριοποιημένα παιδιά, που το ''έγκλημα'' τους είναι ότι γεννήθηκαν στο περιθώριο...οτι γεννήθηκαν ''χωρίς γονείς''...ότι μόνο Κάστρα απροσπέλαστα αντίκρυσαν στον δρόμο τους για την ζωή...

-Ποπίτα-(Popita club)