......(.......(......Μεσα στην φιλόξενη Ελλαδα...με τον πρόσφυγα απεξω..να σφίγγει ελπίδες…τη Μοναξιά του Ηλιου την ψυχή της να καίει ..γέμισαν δακρυα....της ..Νατέλας τα μάγουλα..με αγάπη..αγκάλιαζε..τον Αλέξη και του λεγε...γιε μου…τι πόνο έχω......εσύ βαθειά..γλυκοκοιμάσαι..η καρδούλα σου δεν ξέρει..γερμένο..πάνω στα πικρά τα θρανία,τα φθονοκάρφωτα...που λάμπουν τούτη τη νύχτα στα γαλάζια σκοτάδια...κι ενω περνά..η πυκνή πάνω απ τα μαλλάκια σου..αδιαφορία..και όμως δε νοιάζεσαι..ούτε για τον άνεμο..που σου προμηνά.....έτσι τυλιγμένος στις νότες,τις φίλες σου…προσωπάκι μου όμορφο...Αν μπορούσες να νιώσεις τον έξω Τρόμο..θ άνοιγες τ αυτάκι σου στα λόγια μου...όπως θέλεις..κοιμήσου μωρό μου....σε...παρακαλώ..να κοιμηθεί το κύμα...μαζί και τ άφαντο κακό….
20 comments:
Η ΜΑΝΑ
Νατέλα Σιαίνη
Ποιος να παρηγορήσει τη μάνα του μικρού Αλεξ; Θλίψη, πόνος, οργή, οδύνη αλλά και έκπληξη χαράζουν τις γραμμές του προσώπου της Γεωργιανής Νατέλα, που αναρωτιέται πώς παιδιά ήρθαν να γκρεμίσουν τα όνειρα και τη ζωή του δικού της παιδιού με τόση αγριότητα. Τέσσερις μήνες τώρα που ξέσπασε η συμφορά στην οικογένειά της αντιμετώπισε τον εφιάλτη με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια.
Ηρθε με το μικρό Αλεξ στην Ελλάδα, καρπός από τον πρώτο της γάμο, για να κερδίσει μια καλύτερη ζωή και τη διεκδίκησε. Εγκαταστάθηκε στη Βέροια, άρχισε να διδάσκει μουσική σε ιδιωτική σχολή, παντρεύτηκε με τον Δημήτρη Σιαίνη, ιδιοκτήτη πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ, και παράλληλα άρχισε να σπουδάζει στο Τμήμα Μουσικολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κακό λόγο στη Βέροια δεν θ' ακούσεις για τη Νατέλα. Φέτος, μάλιστα επρόκειτο να πάρει και το πτυχίο της...
ΤΟ ΘΥΜΑ
Αλεξ Μεχισβίλι
Το 11χρονο πλασματάκι με το γλυκό χαμόγελο που έπεσε θύμα της εγκληματικής αγριότητας των συμμαθητών του. Ευγενικός, διακριτικός, καλός μαθητής, μετρημένος, έξυπνος. Ολα τα χαρίσματα για ένα παιδί στην ηλικία του μικρού Αλεξ που προκάλεσε, δίχως να το θέλει, το φθόνο.
Δύο άνθρωποι, ο διευθυντής του σχολείου Θωμάς Δημητράκης και ο δικηγόρος Κώστας Σουροβίκης, πατέρας συμμαθήτριάς του, τον χαρακτηρίζουν «αρχοντική παρουσία», με «συγκρότηση», «στοχαστή» και «ικανό να φέρει σε πέρας θέματα που μεγαλύτερα παιδιά θα είχαν δυσκολία να φέρουν». «Ηταν ο καλός μαθητής, παρ' ότι ασχολούνταν με μπάσκετ, μουσική και την εκμάθηση ξένης γλώσσας. Οι παρέες του ήταν μετρημένες, περισσότερο έκανε συντροφιά με κορίτσια της ηλικίας του», λένε.
Ελευθεροτυπια
«Αγαπημένε μου Σάσα, πρόσεχε τους γύρω σου»
Το γράμμα έφτασε στη Βέροια στις αρχές Μαρτίου από την κεντρική Ρωσία όπου ο Αλεξ Μεχισβίλι πέρασε τα πρώτα χρόνια της σύντομης ζωής του και περιείχε ευχές για τα γενέθλιά του -είχε γεννηθεί στις 14-3-1995.
Αποστολέας, η γιαγιά του Μαρία, η οποία τον μεγάλωνε επί έξι χρόνια, από την ημέρα που η μητέρα του Νατέλα, διαζευγμένη στη Γεωργία, πήρε τον δρόμο της ξενιτιάς.
«Αγαπημένε μας Σάσα», έγραφε.
«Εγώ και ο παππούς σου, σου γράφουμε για τα γενέθλιά σου. Σε συγχαίρουμε που έγινες έντεκα χρονών και μέχρι το τέλος της δεκαετίας θα είσαι μεγάλος άντρας.
Μάθε να φροντίζεις και να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και να προσέχεις τους γύρω σου. Σου έχουμε εμπιστοσύνη, ξέρουμε ότι είσαι πολύ δυνατός και θα κάνεις πολύ όμορφα πράγματα στη ζωή σου.
Στον φάκελο σου βάζω μια εικόνα της Αγίας Τριάδας να σε φυλάει…
Σε φιλούμε γλυκά».
Ο Αλεξ δεν πήρε ποτέ αυτό το γράμμα της γιαγιάς του γιατί από τις 3 Φεβρουαρίου εξαφανίστηκε και προφανώς η κόρη της δεν την ενημέρωσε για να μην τη στενοχωρήσει, ελπίζοντας πως θα βρεθεί ζωντανός.
Οι ευχές της γιαγιάς έφτασαν αργά.
Ο αγαπημένος της Σάσα δεν θα γίνει «μεγάλος άντρας», ούτε θα κάνει «όμορφα πράγματα» στη ζωή του, η εικονίτσα της Αγίας Τριάδας δεν πρόλαβε να τον προστατεύσει.
Ο Αλεξ ήρθε πριν από τρία χρόνια στην Ελλάδα και όπως λένε όλοι ήταν ένα συνεσταλμένο παιδί που ξεχώριζε για την ευγένεια και την καλλιέργειά του.
Ο Αλεξ με το που αντίκρισε τον κόσμο, δεν γνώρισε καν την οικογενειακή ζεστασιά και τρυφερότητα, αφού οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν λίγων μηνών. Δεν έζησε στην πατρίδα του τη Γεωργία, αλλά με τη γιαγιά του στη Ρωσία. Βρέθηκε στα οχτώ του χρόνια σε μια κοινωνία εντελώς διαφορετική από εκείνη που είχε συνηθίσει έως τότε και η οποία του έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο...
Καθημερινη
Η ένοπλη σύγκρουση στην Αμπχαζία μεταξύ Γεωργιανών και Αμπχαζίων
SUCHOUMI DELENTA EST
του Βλάση Αγτζίδη
....................
Οι φωτογραφιες
Γεωργιανες με παραδοσιακη
στολη
και Ηλιοβασίλεμα στη Μαυρη Θαλασσα.
Τα παιχνιδια στον Καυκασο
Στις 30 Μαΐου 2006 ανατινάζεται ο αγωγός πετρελαίου Bakou- Batumi ενώ μεγάλο μέρος του βρίσκεται υπό την κατοχή των εξτρεμιστικών ομάδων, διακόπτοντας την ροή πετρελαίου από το Αζερμπαϊτζάν προς την Γεωργία δημιουργώντας σοβαρά οικονομικά προβλήματα αλλά και περιβαλλοντολογική καταστροφή, η οποία πλήττει την Γεωργία αλλά και το Αζερμπαϊτζάν. Το πλήγμα αυτό διευρύνει το κύμα των προσφύγων που κατακλύζουν τόσο την Γεωργία όσο και το Αζερμπαϊτζάν. Συνεργείο αγγλο-γάλλων τεχνικών του αγωγού, που σπεύδουν στην περιοχή της καταστροφής, αγνοούνται, γεγονός που κινητοποιεί την διεθνή κοινή γνώμη.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ συγκαλείται εκτάκτως στις 31 Μαίου και ζητά:
· την παύση των εχθροπραξιών,
· την ανακατάληψή του αγωγού και την αποκατάσταση της βλάβης του
· την λήψη μέτρων άμεσης φροντίδας των προσφύγων και
· μέριμνα περιορισμού της οικολογικής καταστροφής.
ΣΕ ΚΡΙΣΗ Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ
ΣΤΟΝ ΚΑΥΚΑΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΣΙΑ
Έκθεση της UNICEF διαπιστώνει ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας
2 έως 12 φορές υψηλότερα από ότι στις βιομηχανικές χώρες
ΕΛΛΗΝΟΓΕΩΡΓΙΑΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
του Ρίσμαγκ Γκορντεζιάνι
διευθυντη του Ινσιτούτου Κλασσικών,
Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών
του Κρατικού Πανεπιστημίου της Τιφλίδας.
Είναι δύσκολο να βρει κανείς σήμερα δύο λαούς με μακρόχρονη ιστορία και διμερείς σχέσεις όπως οι Έλληνες και οι Γεωργιανοί. Οι δύο λαοί έχουν επαφές εδώ και 35 αιώνες. Αν παρακολουθήσουμε την ιστορία του Καυκάσου, θα δούμε πως οι σχέσεις της Γεωργίας με τον πολιτισμό της Μεσογείου έχουν βαθιές ρίζες, που μας οδηγούν μέχρι τη Νεολιθική Εποχή και την Εποχή του Χαλκού.
ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΡΝΤΝΑΤΖΕ
Θεσσαλονίκη, 18 Νοεμβρίου 2003
Με μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου του προστάτη της Γεωργίας και ένα αναμμένο κερί στα χέρια πάνω από 150 γεωργιανοί μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Θεσσαλονίκη διαδήλωσαν το βράδυ της Τρίτης στην πλατεία Αριστοτέλους κατά της επ' απειλούμενης εμφύλιας σύρραξης που μπορεί να ξεσπάσει στη Γεωργία μετά τις βουλευτικές εκλογές.
Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Μεταναστών Γεωργιανών Δημήτρης Κεβλισβίλι δήλωσε στο «Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων» ότι θεώρησαν χρέος τους να συμπαρασταθούν στους χιλιάδες συμπατριώτες τους που κατηγορούν την κυβέρνηση για απάτη στις εκλογές της 2ας Νοεμβρίου και απαιτούν την παραίτηση του προέδρου Εντβαρντ Σεβαρντνάτζε.
«Εμείς οι Γεωργιανοί μετανάστες», είπε ο πρόεδρος του συλλόγου «Ιβέρια», «θέλουμε να μάθουν όλοι οι Ελληνες και ο πολιτισμένος κόσμος ότι εξαιτίας της πολιτικής του Σεβαρντνάτζε από τα 5.000.000 πολίτες της χώρας μας, τα 2/3 έχουμε σκορπίσει στα διάφορα κράτη του κόσμου. Σήμερα η Γεωργία βρίσκεται πάλι μπροστά στον κίνδυνο του εμφύλιου πολέμου».
«Δεν είναι τυχαίο ότι συγκεντρωθήκαμε μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου. Γιατί εσείς οι Ελληνες ξέρετε τι σημαίνει δικτατορία και ξέρετε τι σημαίνει ελευθερία. Η Γεωργία μόνο κατ' όνομα είναι δημοκρατική χώρα, ενώ ο δρόμος είναι μακρύς μέχρι τα ιδανικά της δημοκρατίας.
Οι Γεωργιανοί μετανάστες ζητούν τη συμπαράσταση των Ελλήνων. Δίπλα τους βρέθηκαν και Ελληνες παλιννοστούντες που κάποτε ζούσαν και δημιουργούσαν στην Γεωργία.
Σε ένα μεγάλο πανό στις τρεις γλώσσες: γεωργιανά, ρωσικά και ελληνικά οι διαδηλωτές έγραψαν: «Δεν θέλουμε πόλεμο στη Γεωργία».
Η Λία Βαλισβίλι, που κρατούσε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, ήταν καθηγήτρια ζωγραφικής στην Τιφλίδα, σήμερα φροντίζει μια ηλικιωμένη Ελληνίδα.
Μίλησε στα ελληνικά: «Πιστεύω ότι ένας χριστιανικός λαός με μεγάλη ιστορία και κουλτούρα όπως είναι οι Γεωργιανοί αξίζουν μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο να χτίσουν ένα ευτυχισμένο και πολιτισμένο μέλλον. Ξεριζωθήκαμε εξαιτίας των προβλημάτων στην χώρα. Θέλουνε έστω και αργά, να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας να ζήσουμε και δουλέψομε ελευθέρα και δημιουργικά!».
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Συλλόγου Γεωργιανών μεταναστών κ. Κεβλισβίλι, στη Μακεδονία και στη Θράκη βρίσκονται περίπου 20.000 μετανάστες από τη Γεωργία.
Σοφία Προκοπίδου
Στους μαθητές του σχολείου στο Μπεσλάν
Ημερομηνία καταχώρησης Τρίτη, 7 Σεπτεμβρίου 2004 @ 22:31
Καλέ μου μικρέ φίλε από το Μπεσλάν της Οσετίας.
Μακάρι να μην γράφονταν ποτέ τούτες οι αράδες, μακάρι να μην ερχόταν ποτέ η στιγμή που θα απασχολούσες τη σκέψη και τα λίγα δάκρια μου. Μακάρι να παρέμενες ένα άγνωστο παιδάκι κάπου στη Ρωσία, δοσμένο στα παιχνίδια και στα όνειρά του. Αλίμονο, όμως μικρέ φιλαράκο, η πρώτη σου μέρα στο σχολείο έμελλε να είναι πραγματικά φθινοπωρινή, μουντή, και θλιμμένη για όλους εμάς που βιώσαμε την τραγωδία σου από την ασφάλεια του καναπέ.
Δεν ξέρω γιατί έκριναν ότι δεν έχεις θέση πια σε τούτο τον πλανήτη, δεν γνωρίζω καν με ποια ιδιότητα αποφασίζουν ποιος μένει και ποιος φεύγει από τη γη. Δεν ξέρω, κι αυτό με κάνει να αγανακτώ, γιατί φοβάμαι μην επισκεφτείς τα όνειρά μου και με ρωτήσεις: τι θα σου απαντήσω τότε;
Θα μπορούσα να παραθέσω αίτια και εξηγήσεις, αλλά αυτά φαντάζουν τόσο μάταια! Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι γεννήθηκες σε έναν κόσμο πολύ ένοχο για να αντέχει τους αθώους, σε μια κοινωνία πολύ ανθρώπινη για να δώσει χώρο σε αγγέλους. Η ζωή σου έγινε όπλο στα χέρια των ανόητων, ο θάνατός σου θα γίνει όπλο στα χέρια των υποκριτών και αυτός ο φαύλος κύκλος θα γυρίζει αδιάκοπα διώχνοντας αγγέλους και δυναμώνοντας ανόητους και υποκριτές. Δυστυχώς αποτελείς μονάχα ένα πιόνι στη μεγάλη σκακιέρα της πατρίδας σου και του κόσμου. Ο θάνατός σου είναι η απάντηση των φονιάδων σου στο θάνατο κάποιου παιδιού που είχε σφαχτεί για να παρθεί εκδίκηση για έναν άλλο θάνατο… καταλαβαίνεις; Μάλλον όχι, αλλά δεν τρέφω αυταπάτες. Ποτέ ο νοήμων δεν καταλαβαίνει τις κινήσεις των παρανοϊκών, ποτέ ο δίκαιος δεν αντιλαμβάνεται τα έργα του εγκληματία. Θαρρώ μάλιστα πως, ακόμα κι αν υπήρχε μια εξήγηση για όλα όσα έζησες μέσα στα τρία τελευταία εικοσιτετράωρα της ζωής σου, δε θα σε ενδιέφερε να τη μάθεις. Τι σημασία άραγε έχει για σένα ποιος ξεκίνησε όλη αυτή την παράνοια αφού η ζωή σου πήγε στράφι;
Αναρωτιέμαι τι σκέφτηκες λίγο πριν φύγεις, ποια ήταν τα τελευταία λόγια που ψέλλισες, τι ένοιωθες εκείνες τις στιγμές. Αναρωτιέμαι, μα απ’ την άλλη, ευγνωμονώ το Θεό που δεν θα μάθω ποτέ. Μου αρκεί να σκέφτομαι πως έπαψες να πονάς και να φοβάσαι, έπαψες να πεινάς και να κρυώνεις, δεν κλαις πια ούτε αποζητάς την αγκαλιά της μαμάς σου.
Πιστεύεις στον παράδεισο; Εγώ, ναι. Μ’ έκανες να πιστεύω πως κάπου εκεί που ταξιδεύεις, θα βρεις τον κήπο που περιγράφουν τα παραμύθια. Πρέπει να υπάρχει, γιατί ακόμα και τα αγγελούδια χρειάζονται ανάπαυση. Δυστυχώς ανάμεσα στα δέντρα, θα βρεις κι παιδάκια από την Τσετσενία, ίσως και τα παιδιά εκείνου του ένοπλου που μάτωσε το κορμάκι σου. Θα τα βρεις, θα τους πεις πως ήταν ο μπαμπάς τους εκείνος που σου στέρησε τη ζωή και θα μάθεις πως ίσως ο δικός σου μπαμπάς είχε πάρει τη δική τους. Μην αναρωτηθείς ποιος φταίει ούτε ποιος άρχισε πρώτος, γιατί άκρη δε θα βγάλεις. Ποτέ κανείς δεν έμαθε αν η κότα έκανε το αυγό ή αν το αυγό έκανε την κότα. Δεν αξίζει άλλωστε να αφιερώσεις τόση σκέψη για ανθρώπους που –είτε ως ηγέτες είτε ως τρομοκράτες- θεωρούν ότι τους είσαι χρησιμότερος νεκρός, παρά ζωντανός. Γιατί, τώρα ξέρεις την αλήθεια: Εκείνοι που σε φυλάκισαν μέσα στο σχολείο σου, που παγίδεψαν τους τοίχους του με εκρηκτικά, που σου στέρησαν το νερό και το ψωμί και που τελικά σε έσφαξαν, αυτοί είναι κοινοί φονιάδες που έκρυψαν τα πιο βρώμικα ένστικτά τους πίσω από μια ιδεολογία. Είναι δειλοί ψευτόμαγκες που τους φταίει το γαϊδούρι και βαράνε το σαμάρι, που θα ήθελαν να βλάψουν κάποιον ισχυρό πολιτικό, αλλά δεν έχουν το τσαγανό να σταθούν απέναντι σε όπλα και να πολεμήσουν σώμα με σώμα με τους εχθρούς τους. Όσο γι’ αυτούς που στέκουν μπροστά σε μικρόφωνα και εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους και τη συμπαράσταση στους γονείς σου, δεν αισθάνθηκαν το ίδιο όταν διέταζαν τους στρατούς τους να ισοπεδώσουν τις γειτονιές των αντιπάλων, δεν είχαν σοκαριστεί τότε στη θέα νεκρών παιδιών, ούτε είχαν νοιαστεί εάν με τις πράξεις τους άνοιγαν τους ασκούς του Αιόλου και υπέγραφαν την καταδίκη σου.
Γι’ αυτό μην αναζητήσεις λογική στον πλανήτη μας. Μείνε στον παράδεισο και παίξε με εκείνα τα παιδάκια και με όσα δυστυχώς θα φτάσουν τις επόμενες μέρες στον κήπο σας, θύματα κι εκείνα της αλαζονείας των «δικαίων», των «δημοκρατών» και των «επαναστατών». Μείνε στον παράδεισο κι άσε μας στη βαρυχειμωνιά που έφεραν οι ισχυροί και οι παλικαράδες. Δεν έχει πια σχολείο για σένα φίλε από την Οσετία, ούτε γενέθλια. Κάποιοι ενήλικες φρόντισαν να παραμείνεις μικρός για πάντα, σε ένα ατελείωτο σκληρό καλοκαίρι.
Καλό παιχνίδι στα σύννεφα
Με αγάπη
Μάρω Σιδέρη www.eptalofos.com.gr
Επισημο ποσοστο περίπου 2,2% Γεωργιανών
υπαρχει στην Ελλαδα.
Ειναι εσωστρεφείς,περήφανοι,σκληροί ευαίσθητοι ανθρωποι,οπως ολοι σχεδόν οι Καυκάσιοι.
Αναρωτιεμαι ποσες Ελληνιδες μανες
θα ειχαν τη δυναμη της
Νατελας...αλλες στη θεση της
θα ειχαν καταρρεύσει...
...
αγνοείται από τις 3 Φεβρουαρίου του 2006. Τα ίχνη του χάθηκαν ενώ πήγαινε σε μάθημα ζωγραφικής στην "ΑΝΩΝΙΑΔΕΙΟ ΣΤΕΓΗ", μετά την προπόνηση που είχε σε γήπεδο μπάσκετ της πόλης. Η μητέρα του Νατέλα Μεχισβίλι έχει καταγγείλει ότι παιδιά τον ενοχλούσαν συχνά στο σχολείο, διότι ήταν ξένος. Μάλιστα, όπως δήλωσε, είχε ενημερώσει τον διευθυντή για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο γιος της από τους συμμαθητές του. Ο Άλεξ είχε έρθει πριν από λίγα χρόνια στην Ελλάδα και κατοικούσε μαζί με την μητέρα του και τον πατριό του στη Βέροια. Ο πρώην σύζυγος της Νατέλα Μεχισβίλι και πατέρας του ζει στη Γεωργία και έχει να τον δει από τριών ετών..
Καλημέρα σου .
Αυτή η ιστορία τσακίζει . Ας βρεθεί τουλάχιστον το κορμάκι του να της το δώσουν να το θάψει .
Αδυνατώ να μιλήσω για αυτή την ιστορία .
Δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα ήμουν αν συνέβαινε κάτι στην ανηψιά μου που την έχω σαν παιδί μου .
Θυμάμαι την μάνα της καλύτερης μου φίλης που πέθανε . Δεν ήθελε κανέναν μετά , δεν ένοιωθε τίποτα για τα άλλα της παιδιά , για τον άντρα της ... τόσος ήταν ο πόνος .
"Μόνο εσένα θέλω να βλέπω γιατί είναι σαν να έχω ένα κομμάτι της" .
Moυ ερχονται σκηνες απο ταινιες
οπου μετα απο απωλεια αγαπημενου
προσωπου...αυτος που μενει πισω
ζει σε ενα δικο του "ονειρικο"
κοσμο...
))))))))))))))))))))))))))))))))))
Δεν μπορώ να γράψω για τον Αλεξ.
Δε θέλω να γράψω για τον Αλεξ.
Δε θελω να γράψω και για τίποτα
αλλο.Τετοιο μπλοκάρισμα..πρώτη φορά!
Δεν μπορώ.Δε θέλω.Δεν το αντέχω.
Κάθομαι στο κομπιούτερ και προσπαθώ να διαλέξω άλλο θέμα...Τα γράφω ..τα σβήνω...
Δεν μπορώ.Δε θέλω.Τα ματια της Νατέλας
με καταδιώκουν.Αυτο το πανέμορφο πρόσωπο,η σπασμένη φωνή,η ελπίδα που δε σβήνει..
Με κυνηγάνε..με καταδιώκουν..
Σα να φταίω..σαν να ευθύνομαι εγώ προσωπικά για ό,τι έγινε...
Ετσι νιώθω.Λες και θα μπορούσα να το κάνω κάτι...εγώ!και δεν το έκανα..
Ο γιος μου παρακολουθεί με τα μάτια ορθάνοιχτα.Η Προεφηβεία του απαγορεύει ρητά να αφήσει ελεύθερα το δάκρυ που λαμπυρίζει στα μάτια του.Με κοιτάζει..Γιατι;;..Δεν ξέρω.
Δεν έχω απαντήσεις.Ψελλίζω κάτι χαζά για τη ζήλεια,για το φθόνο,για διαλυμένα σπιτικά,για δράματα και κλάματα πίσω απο μισόκλειστες γρίλιες,για παιδικές εγκληματικότητες,για κίνητρα που ούτε ο δικός μου νους τα χωράει..
Τί να σου πω,ρε Παύλο;;Τί να σου πω..Πρόσεχε να μην ξεχωρίζεις ποτέ και σε τίποτα;;..να γίνεις ένα με το σωρό;;φρόντιζε να πνίγεις μέσα σου
κάθετι όμορφο..δημιουργικό;;
Γίνε ένα πρόβατο,μπες στη στάνη και συρρικνώσου,όσο μπορείς;;..
Γίνε βίαιος;;Χτύπα,κλώτσα,τράβα μπουνιές,γροθιές;;Βρίσε;;Κορόιδεψε;;
Ξεφτίλισε το συμμαθητή σου;;Βάλε στο
περιθώριο το παχύσαρκο παιδί,το κοντό αγοράκι,το άλλο που φορά γυαλιά,τον διπλανό σου που ψευδίζει;;Γίνε τσογλάνι για να μπορέσεις να επιβιώσεις;;
Νυχτώνει..προσπαθώ να κοιμηθώ..
Τα μάτια της Νατέλα..ο ήχος του πιάνου του Αλεξ.Το γελαστό προσωπάκι..Το γράμμα της Γιαγιάς..
στα γενέθλια του..Να προστατεύεις τον εαυτό σου αγόρι μου..
Δεν μπορούν να προστατεύσουν όλοι τον εαυτό τους γιαγιά..ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ..να τους προστατεύουμε εμείς..Το αγόρι γύριζε δαρμένο και κλαμμένο σπίτι.Η Μάνα πήγαινε σχολείο και άκρη δεν έβρισκε.
Στην απόγνωση της άρχισε τα "μαθήματα επιβίωσης":να μάθει το παιδί να είναι πιο σκληρό,πιο επιθετικό.Δεν μπορώ μαμά!..δεν μπορούσε;;δεν ήξερε;;δεν ήθελε να μάθει τον τρόπο;;Το πλήρωσε..
Τέσσερις μήνες πριν,στο δρόμο για το μπάσκετ..Τέσσερις μήνες κρεμόταν η φωτογραφία του Αλεξ στους δρόμους της Βέροιας..Οποιος είδε αυτό το παιδί..φορούσε κόκκινα..1.68....
Τώρα βγαίνουν όλοι και μιλούν για ευθύνες για ευθύνες.Απ το πρωί μέχρι το βράδυ,θεωρίες,φλυαρίες,αναλύσεις της δεκάρας:η οικογένεια,το περιβάλλον,το σχολείο,η παραβατική συμπεριφορά.Αν ξανακούσω άλλη μια φορά περι παραβατισμού..θα ουρλιάξω..Μακιγιαρισμένες Ψυχολόγες..Γραβατωμένοι Ψυχίατροι....τσιτάτα,κλισέ προς ανακύκλωσιν..
Γράφω και αυτολογοκρίνομαι..
Είναι τόσα πολλά,τόσο έντονα αυτά που νιώθω..φοβάμαι το μελό,φοβάμαι το πιασάρικο..φοβάμαι τις κορώνες..
Δε με νοιάζει συντακτικό και ορθογραφια στα παλια μου τα παπουτσια!..λεξεις χυμα..σκεψεις χυμα..
Τα ματια της Νατελα..τα ματια της..
τουλαχιστον ..μην ξεχασω τα ματια της..
Στα χρονια που θα ρθουνε,στη ρουτινα που θα ανατρεψει το σημερα,στα μικρα και ασημαντα..που θα τρυπώσουν στη ζωη μας....ναι η ζωη συνεχιζεται..
μην ξεχασω...
Τα Ματια της Νατελα...Αν ειμαι Μανα..(μανα κατ ουσια και οχι κατ ονομα)..ποτε!τα ματια της Νατελα ΠΟΤΕ!.............................
.....................................
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ
ela@ath.forthnet.gr
NEA 10 Iουνιου............
ergotelina hamogela kai ligo...
Μια μάνα που πάντα βρίσκει το κουράγιο να χαμογελά
«Είναι τραγικό. Ο κύριος λόγος που αφήσαμε τη Ρωσία είναι η αυξημένη παιδική εγκληματικότητα και ήρθαμε ο Αλέξανδρος κι εγώ σε μια χώρα, την Ελλάδα, σε μια πόλη, την Βέροια όπου τέτοια φαινόμενα δεν υπάρχουν. Και το πρώτο θύμα παιδικής εγκληματικότητας που εμφανίσθηκε εδώ είναι ο Αλέξανδρός μου. Δεν το χωράει ο νους μου», λέει στην «Κ.Ε.», στο σαλόνι του σπιτιού της, ένα τριάρι στην οδό Αγγέλων η μάνα, δίχως κακίες, δίχως κατάρες, με πραότητα και νηφαλιότητα. Βρίσκει το κουράγιο και χαμογελά.
*Κι ελπίζει. «Ισως είναι η ελπίδα της μάνας που φεύγει τελευταία, αλλά το ένστικτό μου λέει, τα μουσικά μου ακούσματα εξηγούν ότι ο Αλέξανδρός μου είναι ζωντανός. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση, αλλά ζωντανός. Η Παρασκευή της προηγούμενης βδομάδας ήταν η πιο τραγική της ζωής μου. Η εκσκαφή στην παλιά οικοδομή ήταν η μεγαλύτερη δοκιμασία για μένα. Κι όταν μου είπαν ότι δεν βρήκαν τίποτε, λυτρώθηκα. Η ελπίδα μου ξαναγύρισε».
*Στην δίωρη συζήτησή μας, ειπώθηκαν, σχεδόν, τα πάντα. Κι ήταν από τις περιπτώσεις που και η εμπειρία νικιέται και μένεις άφωνος και συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να βλέπεις τη μάνα Νατέλα Σιαΐνη στα μάτια, να σφίγγεις τα χείλη σου και να μην μπορείς να συνεχίσεις. Είχε τον Αλέξανδρο κοντά της και τους γονείς της. Βρήκε στην Ελλάδα και την Βέροια καταφύγιο ηρεμίας και επαγγελματικής αποκατάστασης. Δίχως τον Αλέξανδρο στα πρώτα χρόνια, δίχως την αναγνώριση των σπουδών που έκανε στη μουσική. Πολέμησε τη γραφειοκρατία και πήρε την ελληνική υπηκοότητα. Αναγνωρίσθηκαν και οι σπουδές της και μπορούσε να διδάσκει σε ιδιωτικούς μουσικούς οίκους. Εφερε και τον Αλέξανδρο, επισημοποίησε τη σχέση της με τον Δημήτρη Σιαΐνη και πίστεψε ότι μια καινούρια, καλή ζωή, είχε ξεκινήσει.
*«Εχω όνειρα για τον Αλέξανδρο», λέει και αρνείται να υποταγεί στην ιδέα ότι δεν υπάρχει στη ζωή. «Θέλω να τον κάνω έναν καλό άνθρωπο στην κοινωνία. Είναι πολύ καλός στο μπάσκετ και το αγαπάει. Θα φτάσει στα 2.13. Είναι καλός στο πιάνο, αλλά ποτέ δεν θα γίνει άριστος γιατί το ύψος του δεν τον βοηθά, όπως και τα δάχτυλά του τώρα που παίζει μπάσκετ. Ζωγραφίζει. Είναι καλός μαθητής, αλλά όχι ο άριστος όπως γράφηκε. Θα παίξει μπάσκετ επαγγελματικά έως τα 35 του και μετά θέλει να γίνει διευθυντής ορχήστρας. Του αρέσει η μουσική».....^
εργοτελίνα μου,σ΄ευχαριστώ που γράφεις ότι δεν μπορώ να γράψω. Αυτή η υπόθεση μ΄έχει παγώσει. Κλαίω, πονάω, συμπονάω, θυμώνω, λυπάμαι, ελπίζω.... όπως η Νατέλα,
ότι δεν είναι έτσι.
Mε την παροιμιώδη στωικοτητα των ρωσογενών...
phorum.gr
Δυο μάνες ανταμώσανε......
Στη γυναικα που γεννησε μόνη της
Post a Comment